zondag 15 mei 2011

Het is hier ‘Ieder voor zich en God voor …..’


Gisteren kreeg ik op mijn verhaal ‘Het was vooral weer gezellig op Tahrir’ meer reacties dan gemiddeld. Variërend van: “Volgens mij ben je aan een vakantie toe”, Je bent anders nooit zo cynisch” tot “Ik voel vermoeidheid… bijna berusting.”

Helemaal gelijk hebben mijn bezorgde lezers. Natuurlijk was het verhaal van vrijdag over Tahrir geen echt gezellig verhaal. Je kunt wel met honderdduizend mensen op een plein gaan staan roepen om van alles en nog wat. En allerlei prachtige leuzen scanderen als: ‘moslims en christenen zijn één.’ Maar als nog geen dag later blijkt hoe hol en waardeloos die uitlatingen zijn. Dan vraag ik me inderdaad af hoe zinvol deze bijeenkomsten eigenlijk nog wel zijn. En ja, dan ben ik wel aan een vakantie toe.

Ik maak me ernstig zorgen over het elan van wat hier in januari begon als een Volksopstand, die uiteindelijk heeft geleid tot het verdwijnen van president Mubarak en zijn boevenbende. Het begint er meer en meer op te lijken dat dit elan smoort in politieke ambities van anderen. De jongeren die de volksopstand jaren hebben voorbereid en, toen het momentum daar was, hebben uitgevoerd, worden bedankt voor de eer. Maar naar hen wordt nauwelijks nog geluisterd. Over hen wordt meewarig gesproken: ‘Ach, al dat jeugdig enthousiasme…’

Nu gaat Egypte weer over tot de orde van de dag. De oude orde wel te verstaan! Want met het dumpen van Mubarak en zijn kliek is het hoofd wel van het beest wel verdwenen, maar de romp leeft nog altijd voort. Met de parlementsverkiezingen van september op komst geldt voor bijna alle - politieke – groeperingen hetzelfde adagium: ‘Ieder voor zich en God voor ons allen (af alleen voor ons).’ En dat nou juist wat de jongeren die de volksopstand initieerden NIET voor ogen hadden.

Egypte lijkt inmiddels een weg te zijn ingeslagen waarvan terugkeer niet meer mogelijk is. Goede woorden en voornemens ten spijt, gaat een ieder nu voor z’n eigen kansen. De Moslim Broederschap riep in februari nog dat ze niet op de macht uit zijn. En meedoen aan de presidentsverkiezingen? Oh nee, geen kwestie van! (Dat geloofde ik toe al niet). En zie, eergisteren kondigden de Broeders aan dat een van hun prominente leiders, Abdel Moneim Aboul Fotouh, naar voren wordt geschoven als kandidaat voor het presidentschap. Op de vraag of dat niet een bedreiging is voor de eenheid van de natie, werd doodleuk geantwoord dat Kopten ook een presidentskandidaat naar voren kunnen schuiven. Ja, dat haal je de koekoek. In een land waar slechts 8% van de inwoners christen is, lijkt me dat een gotspe.

Het lange termijn geheugen in Egypte werkt niet best, maar ook het korte termijn geheugen is zorgelijk. Het aardige van geschiedenis is dat je er iets van kan leren. Misschien hebben ze geluisterd naar Maarten van Rossum, die beweert dat “we helemaal niks leren van de geschiedenis”.  

Aanvallen op Kopten
Want hoe kun je op vrijdag demonstreren tegen sektarisch geweld om vervolgens de volgende avond demonstrerende Kopten aan te vallen met stenen, fietskettingen en molotovcocktails? Bij de aanval van gisteravond zijn 2 Kopten om het leven gekomen en raakten er minstens 100 gewond. Gelukkig greep het leger nu wel sneller in. Was ook niet zo moeilijk, want ze zijn permanent gelegerd voor het gebouw van de Staatstelevisie.

Het ziet er naar uit, en dat roep ik helaas al maanden, dat het sektarisch geweld in de aanloop naar de parlementsverkiezingen in september, alleen maar zal toenemen. Of om met termen te spreken die de volksopstand typerende: ‘De geest is uit de fles’. En leger en overheid blijken niet instaat die geest van sektarisch geweld weer terug in de fles te krijgen.

Ja, daar wordt ik heel moe van. Maar veel meer nog: erg droevig. Give me a break!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Mijn foto
Cairo, El Maadi, Egypt
De Arbaische Lente heeft in Egypte geleid tot grote veranderingen. Somigen noemen het een 'Revolutie'. Egypte op weg naar democratie? Ik volg de ontwikkelingen op de voet en doe daar verslag van.