Wegtrekken uit je vaderland is een hele stap. Organisatorisch, maar vooral - zo merk ik - ook emotioneel. Veel afscheidnemen. Tot je er droevig van wordt. Het is ook goed te weten door vrienden en geliefden gemist te worden (ook al is het voor een aantal jaren).
Voor mij ligt een nieuwe taak, een nieuwe weg. En ik heb er zin in. Het doet me dan ook heel goed als deze rite de passage begeleid wordt door twee zegenbeden, welke ik van onze predikante van de Lutherse Gemeente in Zwolle na de kerkdienst met (mijn voorlopig laatste) avondmaal, in de handen gedrukt kreeg:
De Eeuwige zij voor je om de weg te wijzen,
Hij zij achter je als een steun in je rug,
Hij zij naast je als een metgezel,
De Eeuwige zij onder je als de grond onder je voeten,
Hij zij in je als bron van liefde,
Hij zij boven je als Beschermer,
Zo zegent jou de Eeuwige.
Iemand die op perlgrimstocht ging naar Santiago de Compostella kreeg deze zegen mee:
Ik wens je vandaag een stukje hemel
dat je droom een beetje zichtbaar wordt.
Ik wens je morgen het licht van de zon
dat je ziet waar je heengaat.
Ik wens je overmorgen een zee van sterren
dat je zult zijn wie je bent.
Maar altijd wens ik je God toe
die volgt en voorgaat.
Als dat geen zegenrijke tocht wordt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten