Koptische kloosters door leger aangevallen

Koptisch klooster te Wadi Natrun.

 

CAÏRO – Voor de tweede keer in twee dagen tijd hebben de Egyptische strijdkrachten woensdag het St. Bishoyklooster in Wadi Natrun, 110 kilometer ten westen van de hoofdstad Caïro, aangevallen. Daarbij werd met scherp geschoten. Ook een ander klooster werd doelwit van een aanval door het leger.

Bij de aanval op het St. Bishoyklooster raakten twee koptische monniken en zes werknemers gewond. Vier mensen werden door de militairen gearresteerd, onder wie drie monniken en een koptische advocaat. De laatste was net in het klooster om de aanvallen van de dag ervoor te onderzoeken.

Volgens een van de monniken, vader Aksios Aba Bishoy, bestormden militairen woensdagochtend de hoofdingang op de weg naar het klooster met vijf tanks, gepantserde voertuigen en een bulldozer. Daar sloopten zij het hek dat de kloosterlingen vorige maand hadden gebouwd om zichzelf en het klooster te beschermen tegen de wetteloosheid die sinds 25 januari in Egypte heerst.

„Toen we probeerden de tanks te stoppen, heeft het leger op ons geschoten. Daarbij werd een van de monniken in een been geschoten en een andere in de buik”, aldus vader Bishoy. „Zes koptische werknemers van het klooster raakten ook gewond, van wie sommigen met ernstige verwondingen aan de borst.”

De gewonden werden met spoed naar het nabijgelegen Sadat-ziekenhuis gebracht. Twee anderen werden in kritieke toestand naar het Anglo-Egyptische ziekenhuis in Caïro overgebracht. Daarbij belette het leger volgens ooggetuigen de auto met gewonden de doorgang naar het ziekenhuis.

Volgens een van de andere monniken „schrok” het leger aanvankelijk van monniken die bij de poort stonden te bidden: „Heer ontferm u”, zonder opzij te gaan voor de tanks. Dat wekte de woede van de soldaten. Uiteindelijk reden zij de poort door onder het zingen van ”Allah Akbar” (Allah is groot) en ”Victorie, Victorie.”

Wadi Rayan

Het leger viel ook het St. Makarios van Alexandriëklooster in Wadi Rayan in de Fayoum, 100 kilometer van Caïro, aan. Daarbij werd een monnik neergeschoten en raakten meer dan tien monniken gewond. Ook hier sloopte het leger een nieuw hek. Het klooster had dit gebouwd om zichzelf, na 25 januari, te beschermen tegen aanvallen van gewapende Arabieren en ontsnapte gevangenen – waarbij al minstens zes monniken zwaar gewond waren geraakt.

Het leger had op 21 februari in een ultimatum aan het klooster geëist dat als de monniken het hek niet binnen 48 uur zouden hebben gesloopt, het dit zelf zou verwijderen.

Sit-in

In een verklaring op hun facebookpagina ontkennen de Egyptische strijdkrachten dat er een aanval op het St. Bishoyklooster in Wadi Natrun heeft plaatsgevonden. De soldaten zouden „slechts enkele muren” hebben verwijderd, „die illegaal waren gebouwd op land van de staat.” Verder verklaarden zij dat zij zeker niet van plan waren het klooster te slopen.

Volgens een van de monniken hadden zij op 28 januari zelf contact opgenomen met de staatsveiligheidsdienst. „Die zei ons dat er geen politie beschikbaar is om ons te beschermen. Daarop hebben we tientallen keren met de Egyptische tv gebeld met een oproep om hulp. Militair personeel raadde aan onszelf te beschermen tegen aanvallen.” De monniken en kloosterarbeiders hielden een week lang 24 uur per dag de wacht bij het kloosterhek.

De monniken van St. Bishoy zijn inmiddels een sit-in begonnen voor de ingang van het klooster, uit protest tegen het door het leger gebruikte geweld tegen vreedzame burgers.

Woensdag verzamelden zich bijna 7000 kopten voor een vreedzame betoging voor de koptische kathedraal in Caïro, de zetel van paus Shenouda III. Daarna trokken de betogers naar het Tahrirplein om hier hun protest tegen aanvallen van het leger op koptische kloosters kracht bij te zetten.

Protesteren tegen Libische leider Khaddafi in Cairo

Egypte zelf is nog aan het bijkomen van de wekenlange demonstraties en de omwenteling in eigen land. Ondertussen staat buurland Libië in vuur en vlam. Dat land kent vooralsnog geen vreedzame aftocht van de dictator. Integendeel in gruwelijke beelden wordt ons duidelijk dat Khaddafi bereid is de totale bevolking uit te moorden. Van opstappen wil hij absoluut niet weten.

Bij de Libische Ambassade in Cairo verzamelde zich gisteren een paar honderd demonstranten voor een vreedzame demonstratie tegen het extreme geweld tegen burgers in buurland Libië. Het overgrote deel van de betogers bestaat uit Libiër die al vele jaren in Egypte wonen. Zij vrezen voor het leven van familie en vrienden in hun vaderland. Maar er zijn ook veel Egyptische vrouwen. Zij willen hun mannen terug die in de Libië werken. Ze hebben al dagen niets van hen gehoord en zijn zeer ongerust. En al helemaal het zien van de beelden van de moordpartijen in Libië. Libische oppositieleiders en ooggetuigen hebben gezegd dat honderden demonstranten werden gedood tijdens aanvallen van gevechtsvliegtuigen in verschillende plaatsen in Libië.

Intussen zijn veiligheidstroepen van president Muammar Khaddafi dinsdagochtend  begonnen een intimidatiecampagne in Tripoli.  In een poging om de protesten te onderdrukken, aldus de demonstranten. Volgens een van hen, Mustafa, bestaat de campagne uit  het willekeurig dood schieten van mensen op straat, maar ook in hun huizen. Hij vertelt ook dat de Libische minister van Buitenlandse Zaken Mousa Kosi, die de leiding heeft over de Libische inlichtingendienst deze veiligheidstroepen leidt. Andere brigades worden geleid door al-Motassem, Khaddafi's zoon, en Mansour Daw, een van bevriende officieren.

“We hebben van ooggetuigen gehoord dat veiligheidstroepen Kalashnikov geweren en kogels uitdeelden aan de aanhangers van Khaddafi.”

Hij zei ook dat duizenden Afrikanen, uit Mali en Niger, uit de naburige Algerijnse woestijnen naar Tripoli zijn gebracht om te helpen bij de onderdrukking van de protesten. “Elke Afrikaan die in Tripoli aankomt ontvangt $ 2000 in contanten,” aldus Mustafa.

Intussen heeft Amr Moussa, secretaris-generaal  van de Arabische Liga op opgeroepen tot een "onmiddellijk einde" van het geweld dat momenteel wordt gebruikt tegen anti-overheid demonstranten in Libië. Hij zei dat de "tijd voor verandering was gekomen" in Libië, en dat geweld deze verandering niet kan stoppen. Na een bijeenkomst met de Italiaanse minister van Buitenlandse Zaken Franco Frattini in Caïro, zei Moussa dat de pan-Arabische landen tijdens een spoedvergadering in Cairo de situatie in Libië te zullen bespreken. Hij benadrukte de ernst van de situatie na het ontvangen van recente rapporten over toenemend geweld gebruikt tegen demonstranten. Later op de dag heeft de Arabische Liga, bijeen in Cairo, unaniem besloten de Libie uit de Liga te stoten.

De Italiaanse minister Frattini, voegde hier aan toe dat het Italiaanse standpunt over de situatie in Libië een afspiegeling is van dat van de Europese Unie.  Zijn land veroordeelt het gebruik van geweld door het Libische regime tegen onschuldige burgers.

Hij uitte ook zijn bezorgdheid over de mogelijkheid van een burgeroorlog in Libië, die de kans op een illegale Libische migratie naar Europa alleen maar zou vergroten.

Youssef al-Qaradawi, hoofd van de Internationale Unie van Moslimgeleerden, heeft zelfs gepleit voor een fatwa tegen de Libische leider Muammar Khaddafi. Hij drong er bij de Libische strijdkrachten niet langer te gehoorzamen aan de Libische leider om het vuur te openen op Libische demonstranten. Hij riep verder het Libische volk op zich te verenigen in de strijd tegen onderdrukking.

 Egypte heeft haar militaire aanwezigheid aan de Libische grens versterkt in reactie op een toestroom van vluchtelingen uit Libië. Maar ook om de evacuatie van de Egyptische staatsburgers mogelijk te maken.

"Het leger heeft extra eenheden gestuurd om de veiligheid te waarborgen langs het noordelijke deel van de grens met Libië. Zo'n 10.000 Egyptenaren staan al aan de grens te wachten om die over te steken. Ruim 5.000 landgenoten keerden op maandag weer terug in Egypte. In Libië werken ruimen 1,5 miljoen Egyptenaren. Voornamelijk in de olie-industrie.

Egyptische autoriteiten zijn proberen vandaag een luchtbrug tussen Caïro en Tripoli op te zetten om Egyptenaren snel te evacueren. Egypt Air is gisteren begonnen met het uitvoeren van een extra vlucht tussen Caïro en Tripoli. Men hoopt de komende dagen het aantal dagelijkse vluchten te verhogen tot vier.

Intussen zijn vanmorgen vroeg twee militaire vliegtuigen vertrokken naar Tripoli om gestrande Egyptenaren te evacueren. Een onderneming die nog dagen in beslag kan nemen.

Cairo eert zijn helden en maakt de stad schoon

Nu de grote strijd gestreden is keert de rust in Cairo en de rest van het land weer terug. Tijd om de rekening op te maken en de wonden te likken. Terwijl de legerleiding zich bezig houdt met het installeren van een voorlopige regering is de bevolking druk met het hervatten van het dagelijks leven. 


Straten worden door vrijwilligers schoongeveegd. Aan de balustrades langs de drukke wegen in het centrum en op de bruggen over de nijl zijn vele tientallen plastic prullenbakken opgehangen. Jongeren lopen voortdurend rond met plasticzakken waar ze alle rommel die ze op straat tegenkomen in stoppen. Ook worden de zwart-wit blokken op stoepranden opnieuw geverfd. Het is duidelijk dat in het nieuwe Egypte geen plaats meer zal zijn voor rommel en chaos in de straten van Cairo. 

Nergens in de stad is nog een portret van de verdreven leider Mubarak te vinden. Hoewel ik er vanavond, onderweg naar huis, toch nog eentje ontwaarde langs de Nijl boulevard. In de metro hebben creatieve geesten de naam van Mubarak vervangen door 'Shohadaa' (Martelaren) station. Overal in de straten wapperen Egyptische vlaggen. En als je er nog geen hebt zijn die vollop te koop.
Ook worden zelfgemaakte badges verkocht met daarop de afbeeldingen van enkele van de ruim 380 slachtoffers van de Egyptische opstand. 


De moed, discipline en creativiteit van de Egyptische revolutionaire beweging is niets minder dan een politiek wonder en verdient te worden beschouwd als een van de zeven politieke wonderen van de moderne wereld. Juist omdat deze resultaten zijn bereikt zonder geweld, ondanks een reeks van bloedige provocaties en een vasthoudende leider. Dit alles belichaamt de originaliteit en de grandeur van de Egyptische revolutie van 2011.

Egypte nog lang niet beloofde land

Het volk heeft gesproken. Drie weken duurde de slag op het Tahrir plein en de slag om vrijheid en democratie. De verzamelde betogers wisten van geen wijken. Pas als aan al hun eisen was voldaan zouden ze weer huiswaarts keren. Vorige week werd hun belangrijkste eis ingewilligd: het onmiddellijke aftreden van president Hosni Mubarak. Een andere eis was meer democratie. Maar hoe realistisch is die laatste eis in een land dat nog nooit in haar geschiedenis een democratisch stelsel heeft gekend. Wat is hun voorbeeld? Immers in de gehele Arabische wereld bestaat niet één democratisch land. Er wacht de Egyptenaren nog een lange en moeizame weg naar democratie.

In de 5000 jarige geschiedenis van Egypte is het land geregeerd door farao’s, koningen, dictators en presidenten. Een groot deel van die eeuwen is Egypte bezet geweest door vreemde mogendheden; Perzen, Grieken, Romeinen, Arabieren, Turken, Fransen en Engelsen. In alle gevallen werd niet of nauwelijks geluisterd naar de stem van het volk. Wij kennen farao’s als bouwers van imposante piramides, tempels en graven. In werkelijkheid waren het brute dictators die slechts uit waren op macht, roem en rijkdom.

Ook de buitenlandse bezetters hadden weinig oog voor de omstandigheden en wensen van de locale bevolking. Voor hen was Egypte een bron van rijkdom en kunst. En uit die bron is door de eeuwen heen behoorlijk geplunderd.

De geschiedenis van Egypte kent slechts enkele momenten van ommekeer waar sprake was van een echter ‘revolutie’. Een daarvan was de de ‘revolutie’ van Echnaton. Tijdens de 18^e dynastie (ca. 1388 - 1351 voor Chr.) heeft farao Amenhoteb IV geprobeerd het tot dan toe gebruikelijke veel-godendom te veranderen in een Monotheisme. Hij veranderde zijn eigen naam in Echnaton. En de ene god was voortaan Aton. Hij verliet de oude hoofdstad Thebe (het huidige Luxor) en stichtte een nieuwe hoofdstad in Midden Egypte: El Amarna. En van zijn opvolger Toet-anch-Aton werd verwacht dat deze op de nieuw ingeslagen weg voort zou gaan. Deze paleisrevolutie viel in zeer slechte aarde bij de kliek van machthebbers, meelopers en profiteurs rond de farao. Met name de zeer machtige groepering van Amon priesters zagen hun macht en invloed ernstig in gevaar komen. Nadat Echnaton was overleden naam de nog zeer jonge Toet-anch-Aton de troon over van zijn (stief)vader. Voor de getergde kaste van Amon priesters van dat de ideale mogelijkheden de zaken weer geheel naar hun hand te zetten. Ze haalden de jonge farao terug naar Thebe, veranderden zijn naam in Toet-anch-Amon en trokken de macht weer naar zich zelf toe. Zo was de oude orde weer hersteld.

Voor veel volken in het Midden Oosten is Egypte door de eeuwen heen een belangrijke en stabiele factor geweest. In tijden van onrust of hongersnood in het Midden Oosten zocht men vaak een veilig heenkomen in Egypte. In de Bijbel lezen we een aantal malen over hongersnood en vlucht naar Egypte. Van Abraham, Jozef, Mozes tot Jozef en Maria met Jezus. Lang nadat Jozef het had geschopt tot onderkoning  van Egypte was het volk Israel verworden tot slaven en gastarbeiders. Onderleiding van Mozes trok het volk Israel weg uit Egypte. Waarbij de farao en zijn leger jammerlijk verdronken in de Schelf Zee.

Eenmaal op weg naar het ‘land van melk en honing’, het beloofde land, midden in de Sinai klaagde het volk bij Mozes: wat doen we hier, we hebben honger en dorst. Had ons in Egypte gelaten. Daar hadden we tenminste water en brood.

Het scharnierpunt tijdens de tocht door de Sinai was het moment waarop Mozes de Tien Woorden van God mocht ontvangen. Een belangrijk signaal van God aan het volk. Vanuit het midden van de woestijn keken ze terug naar Egypte; het land waar ze slaven waren. En ze keken vooruit naar het nieuwe, beloofde land, waar ze als vrije mensen zouden gaan wonen. De Tien Woorden waarschuwen het volk; pas op: in het slavenhuis Egypte moest je soms (een brood) stelen om in leven te blijven. In het land van vrijheid hoeft dat niet. In Egypte moest je soms iemand doden om zelf te overleven. In het land van vrijheid hoeft dat niet meer. De boodschap is helder: leven in vrijheid is veel moeilijker dan leven als slaaf. Vrijheid kent een heleboel verplichtingen en verantwoordelijkheden. Die gelden voor iedereen en je kunt dat niet langer op de machthebbers afschuiven.

Twee kernmomenten uit de geschiedenis van Egypte die een licht kunnen werpen op de situatie waar Egypte na de jongste omwenteling van 2011 in verzeild is geraakt.

De roep om het aftreden van de farao president en de andere leden van het regime zijn nog lang geen opmaat tot een vrije en democratische samenleving. Jos Strengholt schreef daags na het aftreden van Mubarak al terecht dat de farao weliswaar ‘is verdronken, maar zijn leger niet’. En het leger zal, net als de machtige en invloedrijke Amon-priesters rond Echnaton en Toet-anch-Amon, hun macht en verworvenheden zeker niet opgeven. Het leger heeft het volk tijdens de opstand niet aangevallen, maar ook niet beschermd. Geliefd als ze (nog) zijn bij het volk vanwege hun ‘overwinning’ tijdens de Jom Kipur oorlog in 1973.

Het leger bezit veel industrieen, resorts, bedrijven en instellingen. Daarnaast hebben ze vele privileges verwoven. Ook corruptie komt veel voor binnen en rond het leger. Nu dus een ‘stabiele factor’, maar nog lang geen garantie voor werkelijke vrijheid en democratie.

Inmiddels is het de laatste week behoorlijk druk in de Egyptische politieke arena. Een rondje langs de partijpolitieke velden laat zien dat er hard wordt gewerkt aan de oprichting van nieuwe politieke partijen in Egypte.

Politiek analist Tarek Higgy zei dat hij zelfs de Koptische politieke activist Michael Mounir bereid heeft gevonden om handtekeningen te verzamelen voor de oprichting van een nieuwe seculiere en democratische partij die gebaseerd is op de beginselen van burgerschap, liberalisme en religieuze vrijheid.

Ook waren afgelopen dinsdag zo'n 100 linkse activisten bijeen om te spreken over de oprichting van een eigen partij. Volgens hun woordvoerders hadden ze tot dusver 20.000 handtekeningen verzameld van burgers uit het hele land.

Heel interessant is ook dat ruim 5000 leden van de Nationale Democratische Partij, de partij van Mubarak, hebben besloten om een nieuwe partij te vormen. Onder de naam de Egyptische Jeugd Partij.

Natuurlijk zijn aller ogen in binnen- en buitenland gericht op de Moslim Broederschap (MB). Volgens hun woordvoerder, Nageh Ibrahim, hebben zij het plan heeft opgevat om een "civiele" partij op te richten met een "islamitische oriëntatie." Dat kan nu, omdat  de MB niet langer een door de staat verboden organisatie is.

MB dissident Khaled al-Zaafarany, liet weten dat 500 jongeren uit de ‘25e januari Revolutie’ in Alexandrië zich zullen aansluiten bij zijn nieuwe partij: de Islamitische Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling.  Naar het voorbeeld van de Turkse islamitische partij.

De Egyptische orthodoxe, anglicaanse en katholieke kerken, echter hebben tot nu toe geweigerd om een politieke partij op te richten voor christenen. Zij zijn bang dat dit alleen maar zou bijdragen tot een sektarische strijd. Met het risico dat ze hiermee de boot volledig gaan missen en daarmee – zelf – hun positie voor de toekomst onnodig zullen verzwakken.

Twee weken voor het uitbreken van de volksopstand in Egypte vroegen studenten mij: “Meneer, wat vindt u van onze democratie in Egypte?” Ik moest daar smakelijk om lachen en vroeg hen: “Democratie, waar, hier?” Nu een maand later klinkt overal de roep om democratie. Maar wat is dat, hoe doe je dat? Hoe kan een volk dat 5000 jaar geen democratie heeft gekend in korte tijd een democratisch bestel van de grond krijgen? Het leven onder een dictatuur heeft de mensen gevormd, verlamd en volgzaam gemaakt. De eerste overwinning is binnen. Maar leven in vrijheid is misschien wel moeilijke dan leven in een dictatuur. Nog even en de eerste roep om Mubarak zal weer klinken als de lonen niet snel om hoog gaan en de voedselprijzen onverminderd hoog blijven. Democratie, we gunnen het Egyptische volk alle goeds. Ze hebben er moedig voor gestreden en de overwinning gehaald. Maar als ze niet oppassen zal het een pyrrusoverwinning blijken te zijn geweest. Dat wordt nog een lange en moeizame weg. Egypte is nog lang niet het beloofde land.

Nieuwe politieke partijen in Egypte. Christenen missen de boot.

Het is ongekend druk in de Egyptische politieke arena sinds de 25e januari opstand. Volgens een rondje langs de partijpolitieke velden wordt gewerkt aan de oprichting van 13 nieuwe politieke partijen in Egypte.

Politiek analist Tarek Higgy zei dat hij zelfs de Koptisch politiek activist Michael Mounir heeft gecontacteerd om handtekeningen te verzamelen voor de oprichting van een nieuwe seculiere en democratische partij die gebaseerd is op de beginselen van burgerschap, liberalisme en religieuze vrijheid.

Ook zo'n 100 linkse activisten waren dinsdag bijeen om te spreken over de oprichting van een eigen partij. Aldus hun woordvoerders hadden ze tot dusver 20.000 handtekeningen verzameld van burgers uit het hele land.

Heel interessant is dat  ruim 5000 Nationale Democratische Partijleden hebben besloten om een nieuwe partij te vormen. Onder de naam de Egyptische Jeugd Partij.

De Moslim Broederschap (MB), bij monde van Nageh Ibrahim, zei dat zijn fractie het plan heeft opgevat om een "civiele" partij op te richten met een "islamitische oriëntatie." Dat kan nu de MB niet langer een door de staat verboden organisatie is.

MB dissident Khaled al-Zaafarany, van zijn kant zei dat 500 jongeren uit van de ‘25e januari Revolutie’ in Alexandrië zich zullen aansluiten aan zijn nieuwe partij: de Islamitische Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling.  Naar het voorbeeld van de Turkse islamitische partij.

De Egyptische orthodoxe, anglicaanse en katholieke kerken, echter hebben tot nu toe geweigerd om een politieke partij op te richten voor christenen. Zij zijn bang dat dit alleen maar zou bijdragen tot een sektarische strijd.

Ik ben echter bang dat ze hiermee de boot volledig gaan missen en daarmee – zelf – hun positie voor de toekomst verzwakken.

Please pray Egypt

Interesting article of Ramez Atallah, General Director of the 

Bible Society of Egypt:

Dear Friends,

The eyes of the world have been on Egypt, wondering if a very courageous revolt demanding the resignation of the President, reforming the constitution, and ending corruption, would possibly succeed.  Protected, and yet not assisted, by our armed forces, these hundreds of thousands of protesters, at great risk to themselves, persisted stubbornly in their revolt for 18 days until Friday, February 11, when President Mubarak resigned and the Army promised to fulfill the protesters' demands.  They have already dissolved both houses of parliament, suspended the constitution and are now working towards the rebuilding of both in time for presidential elections in September.

Last week, like in July 1952 when young army officers overthrew the King and declared a Republic, Egyptian history was re-written and we all believe we are in a new and exciting phase of this great nation's destiny.

Thank you

I would like to Thank You on behalf of the Bible Society and the Christians of Egypt.  We were overwhelmed during this time by a flood of emails, phone calls and Facebook messages from all over the world, assuring us of your prayers and the real desire to help (I am sure you will appreciate why it has been impossible to answer each of you personally).

On the "night of rampage", January 29th, when many businesses, shopping malls, vehicles and police stations were vandalized and destroyed, a bunch of hooligans approached the Bible House in the middle of the night.  Our security guard had fled and the Muslim neighbors guarding their homes told us that they were preparing to protect our beautiful building when suddenly, for no apparent reason, the gang stopped in their tracks and returned from whence they had come!  The neighbors were convinced that this was divine protection of the Bible Society and told us so!  We were sleeping at the time, but undoubtedly some of you, in different time zones were praying for us!

How is the current situation in Egypt? 

People feel empowered; they have broken the bonds of fear from a totalitarian system. Much goodwill and unity has been expressed. However, some costly damage has been done like the stealing of valuable archeological treasures from the Cairo Museum, the destruction of many government properties and the escape of many prisoners.  There are also dozens of strikes and demonstrations by varied groups of society who believe they were unjustly treated by the previous regime and now feel free to demand their rights.  All this continues to create a feeling of insecurity among many. On the positive side there is a massive, spontaneous "clean up" campaign going on in which Christians and Muslims of all classes of society are working together to clean up and rebuild Cairo and other cities across the nation. 

I am sure you can imagine that with the country having come to a standstill for 18 days and with most foreigners (including businessmen and tourists) having left, it will take a lot of time and effort to restore Egypt to the economic stability we had begun to enjoy during the last year. 

The present situation is extremely complex.  It seems obvious to me (but not to many others) that the kind of “democracy” which could eventually be achieved by this revolution will be within the framework of a country whose main ideology is based on unwavering loyalty to a major religion. (A 2009 Gallup poll indicated that Egypt is one of the most religious countries in the world!).  There will, hopefully, be much more freedom of expression and a more democratic governing system.  But like all the nations in our region, there will still be restrictions for us as Christians which we will not be able to easily ignore.

Bringing the core message of the Bible to Egypt

While most Christians are encouraged by the "winds of democratic change", many others fear that the well-organized Muslim Brotherhood could win in a free election, and that if this happens the status of Christians in Egypt might be worse than before. Many believers in Egypt are used to equating God's blessing with physical comfort and even prosperity.  Most expect a relatively peaceful life, and are not equipped to handle difficulties within a Biblical framework.  Some Christians have not hesitated to flee the country, while many of those remaining wish they could leave as well.

The Christian faith was born in unstable political circumstances and has usually thrived most when threatened.  Our vision at the Bible Society of Egypt is to take a deliberate role in affirming to Christians of all classes and persuasions basic Biblical truths. We are on the precipice of opportunity, and feel that there is an incredible spiritual gap that must be filled.  The Bible Society is in a strategic position to address the whole church (Orthodox, Catholic and Protestant).  Our urgent desire is for the Word of God to speak.  We cannot fail to seize this opportunity to share the relevance of God's Word during this momentous time in Egypt's history.

The Bible speaks to the Revolution's aspirations

Nearly all the dreams and aspirations of the youth who began this revolution are basic Biblical values.  Unfortunately, some of the corruption and injustice against which they are revolting was perpetuated by so-called Christians as well.  We know that, unless people's hearts are changed by the Holy Spirit, all hope of a real "reformation of life-style", to which many Egyptians now aspire, will be impossible to achieve.  There has never been a time when God's voice is more needed.

Developing new materials suitable for this crisis

As the current theme of the nation is "Let's Build Egypt Together", we are working on a Scripture leaflet based on Nehemiah's rebuilding of his city and later of his people's faith and conduct.

Pray for wisdom and creativity as to HOW to provide the appropriate message.  We are planning several strategies: a nation-wide public media campaign featuring Biblical values which resonate with the revolution's aspirations, a series of small, printed leaflets or booklets, a general newsletter aimed at all Christians in Egypt, and short audio and audio-visual clips which, like the parables of Jesus, will convey powerful messages from the Bible right to people's hearts. 

To quickly reach out in this way with God's Word, we will be giving out all these specially-designed materials free of charge.  Our dream, in these days of unprecedented freedom, is to flood Egypt with God's Word.

Book Fair Canceled

January and February (the Bookfair Season) is our peak selling time of the year during which we receive 1/4^th to 1/3^rd of our total sales income. We produce and purchase large amounts of stock and pay our creditors after these 2 months. The Bookfair has been canceled, and we now face a financial dilemma. 

We have, therefore, extended our Bookfair sales season until the end of March and challenged all our staff across the nation, whatever their particular job may be, to become active salespersons of the wonderful Scripture products we produced for the Bookfair season and to also fundraise from their friends, relatives and churches.

Helping Egypt Now

We unashamedly ask you to help us financially during this time of crisis and opportunity.  We do not want to let our people down and will have to make a big leap of faith to begin producing and distributing all these materials before you have time to send us your donations.  

Security in God's Word

Just today, some grandparents came into one of our bookshops and bought CDs and coloring books for their grandchildren.  They said, "Now is the time for our children to connect with the Word of God, to find real security.  We must build their trust in the Lord, and not in a certain regime or political solution." 

Please pray for unusual creativity and effective approaches to spread God's Word in Egypt.

"Hij is weg!".... en nu?

"Hij is weg!" roept een jonge man geestdriftig in een straat dichtbij president Hosni Mubarak's presidentiële paleis in Heliopolis. Hij steekt rechterarm met gebalde vuist onhoog, terwijl hij met zijn linkerhand een mobiele telefoon aan het oor houdt. Iemand heeft hem net het verlossende bericht gemeld: “Mubarak is afgetreden!”

De straat verandert in een groot feestterrein, gejuich en voorbijgangers omhelsden elkaar midden op de straat, zwaaiend met Egyptische vlaggen. Auto’s toeterden om deel te nemen aan een spontaan volksfeest.

Gedurende de dag hadden enkele honderden demonstranten geprobeerd op te trekken naar het presidentieel paleis, dat met prikkeldraad en leger tanks hermetisch was geblokkeerd.

Nadat ze het grote nieuws hebben gehoord haastten de demonstranten zich terug naar Tahrir-plein, om zich daar in het feestgedruis te storten. Daar scandeert de menigte een nieuwe variant op de slogan van de protesten die begonnen op 25 januari: "Het volk wil dat het regime valt," nu omgevormd tot: "Het volk sprak en het regime viel!"

Maar niet iedereen was blij. Een man werkte rustig door in zijn pizza winkel in de buurt, zijn gezicht somber met onderdrukte woede. "Wat is er voor reden om gelukkig te zijn?" Moppert hij. "Mubarak gaf ons werk," zei hij, met tranen in de ogen.

In de metro op weg naar Tahrir, verdedigde een oudere man het regime tegenover een groep jongeren. "Gedurende zijn dertig jaar bewind, heeft hij een aantal goede zaken gedaan!" zei hij. De vrolijke sfeer slaat om in verontwaardiging.

"Prima, ga dan maar met hem mee!" schreeuwt een jonge man. Een heftige discussie ontstaat.  Argumenten vliegen over en weer. Op het eerst volgende station verlaat de oudere man de trein en de jongeren  barstte uit in gejuich als de deuren sluiten.

"God is groot!" Zongen vrolijk breuk als de metro in beweging komt. Een oudere vrouw, die naast de oudere man had gezeten, stond op. "Schaam je!", riep ze de jongens. Een van de jongeren suggereerde dat het ‘Mubarak metrostation’, een belangrijk overstapstation van naam moet vernaderen. En stelt voor: "Martyrs (Martelaren) 'Station." Een ander komt met de suggestie: "Facebook Station." Facebook is immers de grote motor achter de protesten die uiteindelijk hebben geleid tot het  vertrek van Mubarak. Ondanks meerdere pogingen van het regime de toegang tot de site te blokkeren.

Ondertussen beleeft Tahrir-plein een van de vrolijkste momenten sinds de protesten begonnen op 25 januari. Mensen drommen naar het plein. Iedereen wil dit meemaken en wel op DIE plaats! Anderen bidden en danken Allah voor deze grote BARAKA (zegening).

Midden op het plein werd vuurwerk afgestoken en de menigte zong het Egyptische volkslied. "Hef je hoofd, je bent een Egyptenaar!" Een gevoel van trots maakt zich meester onder een volk dat al decennia lang te maken kreeg met verslechterende levensomstandigheden en autoritaire onderdrukking.

Ook worden, volgens goed Egyptisch gebruik, nieuwe grappen gemaakt. Een jonge man scandeerde zijn eigen slogan: "Heft op uw hoofd, want je zult trouwen!" Hiermee de hoop uitsprekend dat in het land de economische situatie nu snel zal verbeteren. Vanwege de hoge werkloosheid en toenemende armoede in Egypte hebben jonge Egyptische mannen niet voldoende financiële middelen om te trouwen.

Een andere man roept lachend dat hij al een vrouw heeft. "Mooi! Dan kun je een tweede trouwen, "de roept de jongen terug. Want volgens de islam en de Egyptische wet mogen mannen maximaal vier vrouwen hebben.

Ondanks de feestelijke sfeer zijn vele Egyptenaren, na het vertrek van Mubarak, bang voor de toekomst van het land nu hij weg is.

"Zie je al die mensen ", zegt Ahmed, 24, die in supermarkt werkt in de buurt van het plein. "Vandaag zijn ze verenigd in de euforie van het succes dat ze hebben bereikt: Mubarak’s vertrek. "Maar morgen zullen ze elkaar naar de keel grijpen, wanneer de een de ander zijn ideeën probeert op te leggen over hoe het nu verder moet land met het land.”

Of zoals Jos Strengholt zo treffend zei in een eerste reactie op het vertrek van Mubarak:

“De Farao is verdronken, maar het leger niet!” Het worden nog spannende tijden in Egypte.

Revolutie Egypte: "Farao is verdronken, maar het leger van farao is nog springlevend.”

Mark Wallet schreef in het Reformatorisch Dagblad:

CAÏRO – De Egyptenaren vierden vrijdagavond groot feest vanwege het opstappen van president Mubarak. „Egypte is echter niet vrij”, zegt oud-Midden-Oostencorrespondent en anglicaans priester Jos Strengholt telefonisch vanuit Caïro. „Het land krijgt nu een militaire dictatuur.”

Strengholt wil niet direct het feestje van de Egyptenaren verstoren. Hij is „heel blij” dat het volk dit voor elkaar heeft gekregen. „Ik feliciteer hen van harte”, zegt hij. „Maar veel Egyptenaren konden morgen wel eens met een kater wakker worden, en dan niet van de alcohol, maar vanwege het besef dat ze Mubarak hebben ingeruild voor een militaire dictatuur. Farao is verdronken, maar het leger van farao is nog springlevend.”

Volgens Strengholt heeft het leger het proces van de afgelopen dagen zorgvuldig georkestreerd. „Donderdagavond waren de verwachtingen hooggespannen, en de kater was de ochtend daarop dan ook enorm. Het volk was tot wanhoop gedreven. In die context springt het leger in het machtsvacuüm. Dat maakt het nu even enorm populair, maar het leger was geen haar beter dan Mubarak.”

Dagboek van een Revolutie (2)

Vrijdag 28 januari           

Betogingen begon al gespannen met zeer veel traangas. Maar betogers zijn vast besloten door te gaan. Aanvankelijk is het een vreedzaam protest; demonstranten zitten voor politie barrière; delen bloemen uit. Een politieman stopt zijn traangas geweer weg, zet helm af en baret op: gejuich onder de demonstranten. Toch begint politie te schieten. Het traangas maakt me misselijk. Mensen bieden me ui en doekje azijn aan, iedereen helpt elkaar. Omwonenden gooien flessen water naar beneden. Dan volgen rubber kogels. De betogers zijn woedend en hebben nu nog maar een doel: de politie verslaan! Dat lukt rond 18 uur als de politie af druipt en het Tahrir plein verlaat. Ik moet trappenhuis in vluchten om traangas te ontvluchten. Het leger neemt het nu over: antwoord op vraag van betogers: “nee, wij zijn hier om jullie te beschermen”. Mensen hebben respect voor leger. Inmiddels staat het kantoor van de NDP in brand. Even na middernacht is er TV boodschap (gezien in lokaal koffiehuis)  van Mubarak. Er komt een nieuwe regering, allerlei (loze) beloften worden gedaan. De betogers zijn teleurgesteld en nog bozer. Men trekt naar ministerie van informatie (Egypt Press Center). Obama’s reactie op TV wordt met boegeroep ontvangen. Hij keert zich niet tegen Mubarak. “Mubarak rot op” scanderen de betogers.

Wanneer is na een lange wandeling thuis kom in Maadi schieten politiemensen met scherp. Ik weet me nog maar net in veiligheid te brengen. Die nacht vallen er 4 doden vrijdag; waaronder meisje van 13!

Zaterdag 29 januari

Vanaf 10 uur is weer mobile telefoon verkeer mogelijk. Demonstranten zijn alweer in centrum. Iedereen is benieuwd wat leger zal gaan doen. De eerste traangasgranaten worden afgeschoten. En er wordt ook met geweren geschoten (te horen aan knallen).

De volkswoede is groot. 40% van de mensen leeft onder de armoede grens, dat betekent van $ 2.00 per dag. Dat tegenover de zgn.’ fat-cats’ (de volgevreten) rijke. Maar het is vooral opstand tegen ‘farao Mubarak. Hij ‘kreeg’ baan, hij werd niet gekozen. En kan baan niet zomaar over doen aan zijn zoon Gamal.

Intussen vraagt de presentatrice van CNN zich af: “How do WE stop the spread of violence in the region?” Bestaat er in Amerika ook een woord voor ‘bescheidenheid’?

Begin van de avond benoemt Mubarak Omar Soleiman, voormalig spy-chief en technocraat tot Vice President. Hij is sinds 1995 verantwoordelijk voor veel onderdrukking en geweld. Aghad Shaftiq wordt Minister President. Maar volgens de betogers is het “to little, to late” (te weinig, te laat).

Oogst van de dag: 60 gewonden door plastic kogels en een scherpschutters op het dak van Ministerie van Binnenlandse Zaken schiet een betoger dood.

Burgerverdediging in de straten tegen plunderingen, toch voel ik me voor het eerst onprettig. Het is moeilijk om in contact te komen met het thuisfront. Er zijn gevechten op de hoek van mijn straat.

Egyptische Minister van BuZa Egypte zit gewoon conferentie Afrikaanse ministers Buitenlandse Zaken. Hoe kan zoiets?

Zondag 30 januari

Hele dag thuis gezeten. Moeilijk om aan te geven of er nog genoeg eten voorradig zal zijn de komende dagen. De schappen raken al behoorlijk leeg. Het nieuws gevolgd via TV en regelmatig contact met collega journalisten in Cairo.

Om vier uur begint uitgaansverbod. Over de demonstranten op Tahrir plein scheren twee F 16’s laag over. Ik kan ze hier vanuit Maadi ook zien en horen, wanneer ze hier een ruime bocht vliegen terug naar het centrum van de stad. Op aanraden van mijn buurtbewoners blijf ik veilig binnen.

Contact gehad met Nederlandse Ambassade over eventuele terugkeer naar Nederland. Maar men geeft mij alleen te telefoonnummers door van KLM kantoren in Cairo en Amsterdam. Bovendien is het vrijwel onmogelijk op het vliegveld te komen. Wacht dus maar gelaten af wat de komende dagen gaan brengen.

ElBaradei verschijnt op het Tahrir plein en spreekt de menigte toe. Maar weinigen kunnen hem horen. Er wordt gemeld dat de verzamelde oppositiepartijen hem enig mandaat hebben gegeven. Inclusief de Muslim Brotherhood.

Niet lang na zonsondergang rijden enkele pantser voortuigen van het leger luid schietend door de straat achter mijn straat. Ik zie de lichtsporen van de schoten door de donkere hemel flitsen. Later in de nacht is er nog wat gedoe op straat. Maar verder blijft het stil.

Maandag 31 januari

Vanmorgen op tijd de deur uit om wat voedsel in te slaan. In de locale supermarkten is het zeer druk. Brood is al helemaal niet meer te krijgen. Ook rijst en vlees zijn nauwelijks meer voorradig. De banken zijn voor de tweede achtereenvolgende dag gesloten. Dat houdt in dat ook pinautomaten niet meer worden bijgevuld.

Toch nog even een moment van ontspanning tijden een waterpijp en een kopje Turkse koffie op het terras van mijn buurt coffee shop.

Een ander probleem dat me meer en meer begint to opbreken is het gemis van het internet. Zo is het wel heel erg moeilijk om mijn sociale contacten, in het bijzonder met familie en vrienden en werk in Nederland te onderhouden. En de verwachting is dat we het nog minstens een week zonder internet zullen moeten stellen. Ook mijn vaste telefoonlijn ligt al 4 dagen plat. Een gevoel van isolement maakt zich langzaam van me meester. Gelukkig heb ik hier nog regelmatig contact met collega’s.

Kijk ’s avonds laat nog naar Pauw & Witteman. Kijk met enige verbazing naar een ‘gevluchte’ Nederlander en een Egyptisch-Nederlandse acteur Sabi (…nogiets). De laatste vertelt dat ‘ie liever bij zijn familie in Cairo zou zijn. Maar blijkbaar staat ‘ie toch liever veilig op een Nederlands toneel. Een ticket NAAR Cairo moet toch eenvoudig te bemachtigen te zijn…!

Dinsdag 1 februari

Vandaag de dag van de “Eén Miljoen Mensen Mars”. Het regime probeert betogers te belemmeren naar het centrum te komen. Het treinverkeer is helemaal stil gelegd en op de invalswegen hebben militairen blokkades opgeworpen.

Om 11 uur staan er al 10.000 mensen op het Tahrir plein. Niet alleen jongeren. Er zijn ook ouderen en zelfs hele gezinnen. Anderen dragen voedsel en water aan. Er is geen leiding. Maar men is één. Er heerst een buitengewoon uitgelaten sfeer.

En voor het eerst hebben ook pro-Mubarak demonstranten zich laten zien op het Tahrir plein. Ze scanderen: “Nee, tegen de verraders”, waarmee ze doelen op de massa’s die roepen om het onmiddellijke aftreden van Mubarak.

’s Avonds het grote moment: de toespraak van Mubarak. Hij beloofd te werken aan ingrijpende veranderingen, veiligheid, stabiliteit en zegt dat hij nooit van plan was om zich voor de komende verkiezingen herkiesbaar te stellen. Wat niet waar is. Hij zal het overgangsproces leiden en dus tot de verkiezingen aanblijven. Natuurlijk zijn de demonstranten op het Tharir plein teleurgesteld. Lang niet iedereen is blij met de ‘opstand van het volk’. Gewone mensen in de straat vertellen dat de demonstranten niet namens hen spreken. Zij maken zich meer zorgen om het dagelijks eten dan om de positie van Mubarak.

Woensdag 2 februari

Al vroeg KRO radio en Radio aan de lijn. Behalve voor de Egyptenaren is ook mijn leven in een week ingrijpend veranderd. Veel journalistiek werk. Omdat het internet al zes dagen plat ligt, moet ik mijn bijdragen voor de krant telefonisch doorgeven. Ach, dat heeft ook zo z’n charme.

Maak een vroege ochtend wandeling door mijn wijk en spreek met de mensen. Wat vinden zij van de situatie? Eigenlijk iedereen vindt dat het beter is als alles zo snel mogelijk weer normaal wordt. “Mubarak heeft toch aan bijna alle eisen toegegeven”, zegt een winkeleigenaar. Op de pleinen en bij het politiebureau hier in mijn wijk Maadi staan enkele tanks strategisch opgesteld.

Als ik op het Tharir plein aankom is de stemming bedrukt. Ik zit bij een groepje demonstranten die de nacht hebben doorgebracht op het plein. Ze bieden me een kop thee aan. Plotseling is er een groot rumoer aan de kant van het Egyptisch museum. Pro-Mubarak betogers drommen het plein op. Het slagveld dat dan ontstaat is inmiddels ge hele wereld over gegaan. Ik zag geen enkele reden de held uit te hangen en ben van het plein gevlucht, met het idee vanuit de zijstraten de ontwikkelingen te volgen. Een Deense journalist zegt dat we zo snel mogelijk weg moeten uit het centrum. “Er worden journalisten aangevallen”, zegt hij. Ik besluit naar huis te gaan en de ontwikkelingen vanuit daar te volgen. Bovendien gaat de avondklok weer in om vier uur.

Donderdag 3 februari

Ik heb nauwelijks kunnen slapen. Met stomme verbazing en woede heb ik de afgelopen avond en nacht zitten kijken naar wat zich op en rond Tahrir plein heeft afgespeeld. In zijn toespraak zei Mubarak de eisen van de demonstranten te respecteren. Maar ondertussen, zo wordt nu duidelijk, worden arme mensen en criminelen ingehuurd om de vreedzame demonstranten inelkaar geslagen. Een schandalige situatie.

In de loop van de dag krijg ik steeds meer telefoontjes van collega’s. Iedereen komt met hetzelfde verhaal. Journalisten en buitenlanders worden opgejaagd, gemolesteerd en camera’s worden afgenomen en kapot gemaakt. En waarom? Onderdeel van de intimidatie en falsificatie methoden van het regime. Het is de pers die met haar “overdreven aandacht voor de protesten ons land kapot maakt”, wordt gezegd op de Egyptische TV. Typerende manier van werken van dit soort regimes, zeker wanneer ze in het nauw komen. De anderen hebben het altijd gedaan. En zelf-kritiek staat niet in het woordenboek van brute dictators.

Vrijdag 4 februari

Afgelopen nacht zijn vijf Nederlandse journalisten door mensen van de Nederlandse Ambassade ontzet uit hun benarde situatie. Ze zaten min of min gevangen in hun hotel dicht bij het Tahrir plein. Meer verhalen doen inmiddels de ronde over collega’s die ernstig zijn bedreigd, ontvoerd en geslagen. Ook zijn er journalisten opgepakt en afgevoerd. Niemand weet waarheen.

Nu is het nog stil in de stad. Een vrijdagmorgen zolas iedere week. Maar nu al hangt over deze dag de doem van spanning en geweld. Na het middaggebed stromen net als volgende week de starten weer vol mensen. Velen zullen proberen op het Tahrir plein te komen. Het wordt de laatste krachtmeting met het regime.

Ik heb besloten de zorgen van familie en vrienden serieus te nemen en ga morgen een weekje naar Nederland. Ik ben moe. De afgelopen weken hebben hun sporen nagelaten. Maar ik vertrek met een dubbel gevoel. Opgelucht, maar ook gevoel van verraad: ik laat mijn Egyptische vrienden achter. Maar neem ze mee in mijn hart.