Egyptian Driving

Wie voor het eerst in Cairo landt ontkomt niet aan een auto- of busrit van het vliegveld naar huis of hotel. Je maakt dan direct kennis met de verkeersgekte van Cairo. Op het eerste gezicht lijkt het een warboel van luid toeterende auto's die elkaar op vrijwel iedere vierkante meter de loef probereren af te steken. Menig buschauffeur die de verbaasde buitenlandse blikken achter hem ziet deelt geruststellend mee: "There's only one rule: there are no rules!", waarna hij in smakelijk lachen uitbarst, terwijl hij enpassant rakelings langs een taxi scheert en met de luide claxon van de bus menig mede weggebruiker de stuipen op het lijf jaagt.

Na enkele dagen ben je al snel gewend aan deze verkeerschaos. Vanuit de veilige toeristenbus, hoog boven het gewoel op straat vragen mensen  mij weleens: "Rij jij hier ook zelf?" Ja, ik rij hier ook zelf. Als je er midden in zit valt het allemaal wel mee. Het is namelijk zo druk dat het niet hard gaat. Veel ongelukken zie je dan ook niet. Hoewel vrijwel iedere auto rondom "kisses and hugs" heeft (krassen en deuken dus). Een aanrijdinkje wordt meestal snel opgelost. Niks geen politie, zelden scheldende mensen, geen verzekeringsdocumenten. Niets van dat al.
Afgelopen herfst reed een Egyptische vriend van mij (niet hard, maar toch) achter op de auto van een Egyptische dame die wel heel erg plotseling remde. Niemand stapte uit de auto. Hij reed zijn auro naast de hare. Ze vroeg hem: "How is my back?".  "Very nice!", was zijn vriendelijk antwoord (want er was nauwelijks iets te zien van de kleine "kiss". "And how is your front?", vroeg ze bezorgd. "Never better than before", was zijn jolige antwoord. En beide drivers volgden lachend hun weg.

Om hier te mogen rijden heb je, net als in Nederland, een geldig rijbewijs nodig. Tijdens een controle liet ik vrolijk mijn Internationale Rijbewijs (ANWB) zien. De agent keek me wat meewarig aan. "Verlopen", was zijn korte antwoord. Inderdaad, al twee maanden. Dat wordt dus een bon. Nou, niet hier. Andere gewoontes. Terwijl de agent doet alsof 'ie een bon wil gaan schrijven, start ik de onderhandelingen over de afkoopsom. Na een kort loven en bieden zakt de prijs van 150 Egyptische ponden naar 40. Uiteindelijk betaal ik dertig pond (zo'n 4 euro). Terwijl ik optrek voegt de dankbare diender mij nog toe dat ik wel snel een Egyptisch rijbewijs moet regelen.

Om een Egyptisch rijbewijs te bekomen moet je naar een speciaal kantoor. Daar wachten twee tests: een Driving Test (rijvaardigheidstest) en een Medisch Onderzoek. Toen ik mij vervoegde bij het loket voor de medische test wachte mij een de kortse medische test uit mijn leven. De man die de test afnam vroeg mij, wijzend op een auto zo'n 75 meter van ons vandaan: "What color of that car sir?". Ik ben wat kleurenblind, maar het was overduidelijk een rode auto. Dus antwoord ik fier: "Red sir!" "Ok", antwoorde hij. "How do you feel, sir?", vroeg hij mij. "Perfect", was mijn enige antwoord. "Great sir, please sign here. Twenty pounds please". Een medische test in tien seconden. Heel gerusstellend zo'n 'check-up'!
Nu nog de rijvaardigheidstest. Bij het betreffende loket werd mijn Nederlandse rijbewijs nauwkeurig bestudeerd. "How long?", vroeg de man uiteindelijk. "Nearly 30 years", antwoorde ik. "Did you drive in Amsterdam?", wilde hij weten. "Sure, I lived there". Na enig gekrabbel en gestempel ontving ik een nieuw document. Samen met deze documenten toog ik naar de Rijbewijzen-balie. Nog heel veel meer stempels volgden. Tenslotte werd een digitale foto gemaakt. Honderdveertig pond betaald. En na anderhalf uur stond ik met een Egytisch Rijbewijs in mijn hand weer buiten. "Mabruk!', zei mijn Egyptische vriend. "Afwan!"
Ik ben er klaar voor. Klaar om me helemaal te storten in het dagelijkse 'Egyptian Driving'.