Voetbal en politiek in Egypte

Afgelopen week verkeerde Egypte in een overwinningsroes. Na, voor de derde keer op rij, de Africa Cup te hebben veroverd is voetbal hier populairder dan ooit. De coach en de spelers zijn populaider dan welke politici ook. Ik heb het meegemaakt in de straten van Arab-Maadi: auto's vol uitgelaten Egyptenaren die luid toeterend door de straten reden. Inzittenden hangend uit de ramen, wapperend met de nationale vlag. Uitgelaten mensen massa's in de straten. Vuurwerk en tromgeroffel. Eindelijk hebben de gewone Egyptenaren weer even het gevoel dat ze er toe doen. Individueel, maar ook als Natie. De krantenkoppen schreeuwden het uit: Egypte Overwint Weer! Foto's in de kranten met een juigende Gamal Mubarak (zoon van). De pro-regime pers looft het regime die dergelijke overwinnen mogelijk maakt. Maar er zijn in toenemende mate ook andere geluiden te horen.

'Voetbal is verdeeld tussen de spelers en politici. Gevangen tussen de twee zijn miljoenen fans die naar wedstrijden kijken en voetbal overwinningen vieren in de straten. Deze fans zijn blij wanneer sterspeler Gedo een doelpunt scoort, en er voor kiezen om te zwijgen wanneer politici voetbal triomfen gebruiken voor zichzelf, want winnen is wat hen betreft het belangrijkste. De mensen aanbidden coach Hassan Shehata en spelers als Ahmed Hassan en Gedo, en ze lachen wanneer de pro-regime pers een voetbal overwinning opdraagt aan het regime. Op dezelfde manier als het politieke regime voetbal successen aan zichzelf toeschrijft, lijken ze ook andere successen toe te schrijven aan het regime. Mislukkingen daarentegen zijn de schuld van alle Egyptenaren - maar niet het regime.

Een vraag die in de pers veel gesteld wordt is: "waarom winnen we met voetbal en verliezen in vele andere dingen? Is de Egyptenaar die voetbal speelt een andere als alle andere Egyptenaren?" Zijn de overwinningen in het voetbal een uiting van een meer omvattende vooruitgang van Egypte? Alle internationale rapporten zeggen dat Egypte achter blijft in vrijwel alles dat geen voetbal is. Er is een radicale verschil tussen voetbal en andere zaken in Egypte.

Als het gaat om voetbal, het selecteren van spelers voor een wedstrijd, is dat de bevoegdheid van de spelers. In het voetbal bemoeid niemand zich met het werk van een coach. Misschien omdat politici voetbal niet begrijpen, of omdat ze bang zijn hun politieke lot van voetbal te laten afhangen. Daarom zullen politici altijd wachten tot het laatste fluitsignaal van de scheidsrechter voordat ze overwinning voorzichzelf opeisen. Of omgekeerd, ieder verlies ontkennen.

In het voetbal begrijpt de coach volledig dat hij moet vertrekken als hij niet functioneert, en is een speler er zich ervan bewust dat hij thuis kan blijven als hij niet goed speelt. Niets is zeker, er zijn geen verkiezingen of referenda, alleen de eindresultaten tellen.

Als het gaat om voetbal is commentaar en kritiek is toegestaan, zijn aanvallen mogelijk. In feite hebben de toeschouwers de touwtjes in handen. En zijn de toeschouwers die de goedkoopste tickets kopen degenen die de spelers en hun coach proberen te behagen.

In het voetbal liggen de regels vast, helder en eerlijk. De regels kunnen veranderen, maar ze altijd het voordeel van het spel en de mensen die komen kijken. Er worden geen "wijzigingen" ingevoerd om de beste speler te dienen, iedereen gelijk is, en de spelers weten dat de regels van het spel nooit worden gebruikt bepaalde belangen te dienen.

In het voetbal zijn de visioenen en de plannen bekend. De jeugdspelers leiden hun teams. Er is geen machts-hierarchie, en er zijn geen "oude rotten" die hun wil opleggen aan het team. Als Gedo, die uit een klein stadje in Beheira komt, als speler goed genoeg is krijgt hij een plaats in het nationale team. En als blijkt dat Medo, een buitenlandse speler (heeft oa. Bij Ajax gespeeld), zich niet volledig ten dienste van het team wil opstellen, dan heeft is er voor hem geen plaats in het team. De coach heeft zijn blik op de toekomst gericht en het injecteren van nieuw bloed is de regel - niet de uitzondering. In het voetbal kent coach Hassan Shehata alle details, omdat die door de mensen om hem heen eerlijk worden verteld. En de reacties van de fans komen hem rechtstreeks ter oren.

In het voetbal wint Egypte meestal en als het verliest is het een eervol verlies. Op vele andere gebieden verliest Egypte echter meestal en als het toch wint gaat de buit naar de Very Important Persons toeschouwers. Dat is het verschil tussen voetbal en politiek in Egypte.'

Bovenstaande is deels een bewerking van een artikel uit de meer liberale krant Al-Masry Al-Youm.