Eindelijk weer eens tijd voor een bericht uit Cairo. Ik kreeg van meerdere kanten al vragen naar nieuwe berichten. Geloof het of niet, maar het leven gaat hier zo razendsnel. De weken rijgen zich moeiteloos aaneen. De gebeurtenissen tuimelen over elkaar. Inburgeren in een nieuw land en een nieuwe cultuur is niet altijd eenvoudig. Vooral omdat het een permanente mix is van een veredeld vakantiegevoel en een dagelijkse regelmaat en werkplicht die dat vakantiegevoel al spoedig omzetten in een groot soort verantwoordelijkheidsgevoel. Bij inburgeren hoort ook in een nieuw huis trekken. Het huis naast de moskee. Begin september met mijn jongste zoon Daniel, die hier kwam logeren om me te helpen met verhuizen en inrichten, het appartement betrokken. Was ruim twee jaar niet bewoond geweest. Dus vies en stoffig. Met name Daniel heeft zich door al het vuil heen gepoetst. Zodat alles schoon opgeleverd kon worden wanneer mijn zee-container uit Nederland zou arriveren. Zou, ja. Op 22 augustus was 'ie al in Alexandrie. Maar moest nog even door de security gecontroleerd worden. "Standaard procedure meneertje, zo gepiept met een dagje of wat." Die daagjes-of-wat werden een weekje, twee weekjes, drie weekjes...uitiendelijk was mijn container hier op 13 september in Maadi. En hoe. In de container zaten een paar flessen wijn en die mag je hier nu eenmaal niet invoeren. Dat was volgens de verhuizer uit Friesland het startsein voor een volslagen ongecontroleerde, barbaarse klopjacht in mijn container. Op zoek naar nog veel meer smokkelwaar. Ja, ik was nu plotseling een prominent lid van het internationaal wijd vertakte criminele smokkelaars gilde. Een al twee jaar oud mobieltje werd dagen aan een minitieus onderzoek onderworpen en mijn evenvoudige tafelprintertje moest wel bordevol geheime, anti-Arabische-wereld propaganda zitten. Of erger nog: vol missionaire dictaten, waarmee de komende jaren duizenden brave moslims zouden worden bestokt, teneinde zich fluks tot het vermaledijde christendom te laten verlokken. Kortom: ik was binnen slechts luttele dagen van een enthousiaste wereldverbeteraar verdoemd tot een van Neerlands meest verdachte topcriminelen. Hoe bedoel je 'overdrijven'? Wie, ik? Nou ja een beetje wel. Maar het voelde in elk geval wel zo. Mag ik even? Want toen we container open maakten (na door de firma Starlink & Co en de lokale gendarmerie weer zwaar te zijn opgelicht en op corrupte wijze te zijn bestolen) lagen mijn bezittingen her en der verspreid door de container. Wat in Zwolle nog een ordelijk en zorgvuldig gepakt geheel was, bleek bij aankomst in Cairo te zijn verworden tot een woestenij van dozen, schoenen, boeken, CD's, DVD's en kleren. Nadat alles, midden in de nacht, naar mijn appartement was gezeuld bleek ook nog het een ander te zijn ontvreemd. Ook hier bestaat sinds het bewind van 'vadertje Nasser' het proletarisch winkelen, of vinden wat een ander niet verloren is. Een van de ontvreemde zaken heeft me toch nog een genoegelijk moment opgeleverd. Een setje Spaanse speelfilms (filmhuis-film) met als welluidende titel: "Lucia con sexo" is waarschijnlijk door een zeer bekwame Egyptische speurneus ter nadere controle mee naar huis genomen. In de hoop de hand gelegd te hebben op een box met onversneden Westerse hardporno, heeft de ondeugd op een avond vrouw en kinderen vroeg naar bed bevolen. Met neef Achmed heeft 'ie de (geleende) DVD speler aangezet, smachtend naar zoveel vrouwelijk schoon. Helaas, nauwelijks enig bloot te zien. Culturele Spaanse filmliteratuur, niks meer en niks minder. Ergens in Alexandrie gebruikt een barman nu mijn nu vijf DVD's als onderzettertjes voor evenzovele Stella biertjes. Proost!Gisteren werd ik geinterviewd door Nile TV. Voor het programma: "Do you love Egypt?" Ja, nou en of. Als je hier eenmaal geland bent en de verschrikkingen van de Nederlandse en de Egyptische verhuis-Maffia achter hebt gelaten, kan het ware leven hier aanvangen. Dan loop je door de straten van Cairo en mensen vragen je: "He Mister, where are you from?" Hollanda! "Ah, allemachtig prachtig." en dan volgt een rijtje namen van Nederlandse voetballers waarvan ik de meeste niet eens ken. En voor je het weet zit je aan een fijne kop zwarte thee met mint en een fijne waterpijp. Tevreden kijk ik om me heen en denk: 'hier hebben ze alles in huis. Yes, I love Egypt!"
